
Օսմանյան գեղագրություն
Օսմանյան գեղագրությունը իսլամական գեղագրություն է, որը զարգացել է Օսմանյան կայսրության օրոք և գոյատևել է 14-րդ դարից մինչև 20-րդ դարի սկիզբը։ Դա արվեստի մի ձև է, որը ներառում է արաբական կամ պարսկական այբուբենի օգտագործմամբ գիր և ձևավորում, բայց յուրահատուկ օսմանյան ոճով, որը տարբերում է այն իսլամական գեղագրության այլ ձևերից:
Օսմանյան գեղագրությունը բարձր է գնահատվել օսմանցիների կողմից, ովքեր այն համարում էին գրավոր խոսքի գեղեցկությունն ու զորությունն արտահայտելու միջոց: Գեղագրությունը դիտվում էր որպես գրավոր խոսքը արվեստի մակարդակի բարձրացնելու միջոց և օգտագործվում էր այնպիսի կարևոր հաղորդագրություններ փոխանցելու համար, ինչպիսիք են Ղուրանի տեքստերը:
Օսմանյան կայսրությունում գեղագիրները մեծ հարգանք էին վայելում և հաճախ արքունիքի կողմից աշխատանքի էին ընդունվում կարևոր փաստաթղթեր ստեղծելու համար, ինչպիսիք են թագավորական հրամանագրերն ու թռուցիկները: Նրանք նաև պատասխանատու էին մզկիթները, շենքերը և առարկաները զարդարելու իրենց բարդ և գեղեցիկ ձևավորումներով:
Օսմանյան գեղագրությունը բնութագրվում է համարձակ, հոսող գծերի, բարդ ձևավորումների և մակագրությունների բազմազանության օգտագործմամբ: Օսմանյան գեղագրության մեջ առավել օգտագործվող գրերից են նասխը, թուլութը և դիվանը։ Յուրաքանչյուր սցենար ունի իր յուրահատուկ առանձնահատկությունները և օգտագործվում է հատուկ նպատակների համար:
Այսօր օսմանյան գեղագրությունը շարունակում է գնահատվել որպես արվեստի ձև և հաճախ օգտագործվում է ժամանակակից իսլամական ձևավորման մեջ: Այն շարունակում է մնալ Թուրքիայի և ավելի լայն իսլամական աշխարհի մշակութային ժառանգության կարևոր մասը:
Ստամբուլ Իզմիրի անտիկ
